مجله خلاقیت و نوآوری

طبقه بندی موضوعی

۱۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «حیوانات خانگی» ثبت شده است

علایم و درمان بیماری کوشینگ در سگ‌ها

بیماری کوشینگ در سگ‌ها

بیماری کوشینگ چیست؟

بیماری کوشینگ که در اصطلاح «افزایش ترشح هورمون‌های قشر غده فوق کلیوی» هم نامیده می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که بدن کورتیزول زیادی را تولید کند. کورتیزول، هورمونی است که توسط غدد فوق کلیوی تولید و ذخیره می‌شود. این غدد در واقع دو غده کوچک هستند که بالای کلیه قرار دارند. کورتیزول در زمانی که فرد استرس دارد، به بدن کمک زیادی می‌کند و وزن مناسب بدن، وضعیت پوست و ساختار بافت‌های بدن را هم تنظیم می‌کند. کاهش یا افزایش تولید این ماده‌ها بخصوص هورمون کورتیزول ممکن است باعث به خطر انداختن جان حیوانات هم شود.

بیماری کوشینگ

علائم بیماری کوشینگ در سگ‌ها

بیماری کوشینگ معمولاً به آرامی پیشرفت می‌کند. علائم آن می‌تواند مانند سایر بیماری‌ها باشد و بیشتر اوقات با علائم افزایش سن حیوان اشتباه گرفته می‌شوند. اگر شما هم نشانه‌های بیماری کوشینگ را در سگتان می‌بینید، به نزد دامپزشک مراجعه کنید تا با تشخیص درست بتواند برای او نسخه بنویسد و مراحل درمان را سریع‌تر آغاز کند. در ادامه به علائم شایع بیماری کوشینگ در سگ‌ها اشاره می‌کنیم:

نشانه‌ها و علائم بیماری کوشینگ

  • افزایش تشنگی و ادرار
  • افزایش اشتها
  • ریزش مو یا کاهش حجم موهای بدن سگ
  • پوست نازک، رنگ ‌پریده، زبر یا بیمار
  • بزرگ شدن یا تورم شکم
  • افزایش وزن
  • ضعف و بی‌حالی
  • پوست بیمار و عفونت ادراری
  • تند نفس کشیدن

بیماری کوشینگ سگ

بیماری کوشینگ معمولاً در سگ‌های ۶ ساله یا بزرگ‌تر دیده می‌شود. توله‌سگ‌هایی که ممکن است به این بیماری مبتلا بشوند از نژادهای سگ پاکوتاه، سگ بویی شکاری، سگ پشمالو، سگ راهنما، سگ بوکسر، سگ مخصوص شکار و مجروحین، سگ شپرد استرالیایی، سگ کاکر اسپانیل و سگ مالتیز هستند.

علت ابتلا به بیماری کوشینگ

شایع‌ترین علت بیماری کوشینگ در سگ‌ها، رشد خوش‌خیم غده هیپوفیز است. تومورهای بدخیم هیپوفیز ممکن است به‌ندرت باعث بیماری شوند. رشد خوش‌خیم این غده تقریباً در ۸۰ الی ۸۵ درصد از سگ‌ها رخ می‌دهد. تومورها در غده فوق کلیوی هم ممکن است وجود داشته باشند و رشد آن‌ها هم ممکن است در ۵۰ درصد از سگ‌ها خوش‌خیم و در ۵۰ درصد دیگر هم بدخیم باشد.

بیماری کوشینگ ممکن است به عنوان اثر جانبی استفاده بیش از حد از داروهای کورتیکواستروئید هم باشد که معمولاً برای درمان آلرژی، اختلالت ایمنی، سرطان و التهاب تجویز می‌شوند.

علایم بیماری کوشینگ

تشخیص بیماری کوشینگ

تشخیص بیماری کوشینگ می‌تواند خیلی سخت باشد؛ مخصوصاً اگر بیمار در مراحل اولیه ابتلا به این بیماری قرار داشته باشد. برای تشخیص کوشینگ نمی‌توان تنها به یک آزمایش اکتفا کرد. انجام دقیق آزمایش‌ها اهمیت زیادی دارد زیرا با کمک آن‌ها می‌توان بهترین گزینه را برای درمان سگ انتخاب کرد و با پیش‌بینی روند این بیماری می‌توان سگ را خیلی زود درمان کرد.

اولین مرحله تشخیص بیماری کوشینگ این است که دامپزشک باید اطلاعات دقیقی از سابقه پزشکی سگ به دست بیاورد، از سر تا دم سگ را با دقت معاینه نماید و فرآیندهای مختلف آزمایشگاهی مثل شمارش سلول‌های خونی، نمایش شیمیایی ترکیبات خون و تجزیه شیمیایی ادرار را هم باید به ترتیب انجام دهد. اگر نتایج این آزمایشات به گونه‌ای باشد که سگ مشکوک به ابتلا به بیماری کوشینگ باشد، دامپزشک آزمایش خونی به نام تست محرک ACTH یا LDDS (تست فرونشانی دگزامتازون) را از سگ می‌گیرد. این دو تست، آزمایشات هورمونی هستند که واکنش غده فوق کلیوی را با دقت ارزیابی می‌کنند. با تزریق ACTH یا دگزامتازون، غده فوق کلیوی بیش‌فعال واکنش متفاوتی را نسبت به تزریق این ماده نسبت به غده فوق کلیوی نرمال نشان می‌دهد. ممکن است دامپزشک انجام تست کراتینین ادرار را هم ضروری بداند.

تشخیص بیماری کوشینگ

در واقع دامپزشک‌ها در طی بازه زمانی خاصی چندین تست خون و ادرار را از سگ‌ها می‌گیرند و بعد نتایج آن را با وضعیت طبیعی بدن سگ مقایسه می‌کنند. در آخر، آزمایش فراصوت شکمی هم ممکن است برای سگ انجام شود که در واقع بخش مهمی از فرآیند تشخیص بیماری کوشینگ محسوب می‌شود. امواج فراصوت به دامپزشک کمک می‌کند تا بتواند غدد فوق کلیوی را ببیند و حتی سایز و وجود تومور را هم بتواند تشخیص بدهد. اگر توموری وجود داشته باشد، از پرتونگاری برای بررسی پخش تومور در بدن استفاده می‌شود.

درمان بیماری کوشینگ

درمان بیماری کوشینگ

برای درمان بیماری کوشینگ می‌توان از دارو استفاده کرد و یا سگ را جراحی کرد. ممکن است جراحی تنها در مواردی در نظر گرفته بشود که تومور غده فوق کلیوی در بدن سگتان پیدا شود. شایع‌ترین راه درمان این بیماری تجویز دارو است که برای درمان اکثر سگ‌ها استفاده می‌شود. دو نمونه از دارویی که برای درمان این بیماری بیشتر استفاده می‌شود شامل میتوتان و تریلوستان است. این داروها باعث توقف تولید کورتیزول می‌شوند و علائم این بیماری را هم کنترل می‌کنند. اکثر سگ‌ها با این داروها به خوبی درمان می‌شوند و معمولاً داروها اثرات جانبی خیلی کمی را به دنبال دارند. با این حال، سگ شما باید با دقت چکاب و معاینه شود و از او نمونه خون هم گرفته می‌شود.

درمان بیماری کوشینگ

پیش‌بینی زودهنگام بیماری کوشینگ

اگرچه این بیماری راه درمان خاصی ندارد ولی استفاده از دارو و مدیریت زودهنگام آن می‌تواند به سگ شما کمک کند تا چند سال بتواند به‌راحتی زندگی کند. به‌محض اینکه بیماری کوشینگ در سگ شما تشخیص داده شود تا آخر عمر نیاز به درمان دارد و لازم است تا حتماً دامپزشک، آزمایشات سگتان را زودبه‌زود تکرار کند تا واکنش بدن سگتان را نسبت به درمان به خوبی بررسی کند. دامپزشک به شما کمک خواهد کرد تا آزمایشات سگتان را به‌راحتی تکرار کنید تا هم خودتان و هم سگتان برای انجام مراحل درمانی به خوبی آماده شوید.

 

منبع: چطورپدیا

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ فروردين ۹۸ ، ۱۸:۴۶
viator baran4

بیماری آدیسون در سگ‌ها

بیماری آدیسون در سگ‌ها

بیماری آدیسون چیست؟

بیماری آدیسون با اصطلاح پزشکی «ترشح زیاد هورمون‌های فوق کلیوی» هم شناخته می‌شود که در واقع به معنای سطح پایین هورمون فوق کلیوی در بدن است. بیماری آدیسون زمانی اتفاق می‌افتد که غده‌های فوق کلیوی به مقدار کافی هورمون تولید نمی‌کنند تا سطح الکترولیت در بدن بتواند به تعادل برسد.

غدد فوق کلیوی، غده‌های کوچکی هستند که در نزدیکی کلیه قرار دارند. وقتی سگی در معرض موقعیت استرس‌زا قرار می‌گیرد، غدد فوق کلیوی نرمال هم کورتیزول اضافی را تولید خواهند کرد تا به بدن کمک کنند که با استرس مقابله کند. وقتی کورتیزول کافی وجود نداشته باشد، بدن هم نمی‌تواند استرس را به‌خوبی کنترل کند. در نتیجه آب و الکترولیت‌های بدن در وضعیت نامتعادلی قرار می‌گیرند که می‌تواند منجر به بیماری خطرناکی شود.

ابتلا به بیماری آدیسون در سگ‌ها نسبتاً نادر است. این بیماری نسبت به بیماری کوشینگ که باعث تولید بیش از حد کورتیزول در بدن می‌شود، شیوع کمتری در سگ‌ها دارد.

علائم بیماری آدیسون در سگ‌ها

علائم بیماری آدیسون در سگ‌ها

سگ‌هایی که به بیماری آدیسون مبتلا می‌شوند، ممکن است در ابتدا هیچ نشانه‌ای را از خود نشان ندهند. کم‌کم علائم خاصی در سگ‌ها دیده می‌شود و شدت این نشانه‌ها هم می‌تواند خفیف تا شدید باشد. البته این را هم بدانید که علائم بیماری آدیسون ممکن است مبهم باشد و تا حدی شبیه علائم سایر بیماری‌ها است. علائم این بیماری عبارت‌اند از:

  • بی‌حالی
  • استفراغ
  • اسهال
  • ضعف

اگر شما هم متوجه این علائم و یا علائم دیگری از این بیماری شده‌اید و سگ‌تان بیشتر از ۱ الی ۲ روز این علائم را دارد، حتماً باید به نزد دامپزشک مراجعه کنید.

تشخیص بیماری ادیسون در سگ

تشخیص بیماری آدیسون

هنگام معاینه سگ‌تان ممکن است دامپزشک متوجه کم شدن آب بدن، ضربان ضعیف و شاید ضربان قلب آهسته و نامنظم شود. تست­های آزمایشگاهی برای تشخیص علت واقعی بروز علائم این بیماری در سگتان کاملاً ضروری هستند. دامپزشک با انجام تست­های روتین آزمایشگاهی کار خود را شروع می‌کند؛ مثل تست تحلیل شیمیایی ترکیبات خون و میزان الکترولیت‌های موجود در آن و شمارش کامل سلول‌های خونی. تجزیه شیمیایی ادرار هم ممکن است برای سگتان تجویز شود. سگ‌هایی که بیماری آدیسون دارند، معمولاً آزمایش خون آن‌ها سطح بالایی از پتاسیم و سطح پایینی از سدیم را نشان می‌دهد که نشانه عدم تعادل الکترولیت در بدن آن‌هاست. غده‌های کلیه هم ممکن است تحت تأثیر این شرایط قرار بگیرند. نتایج آزمایش‌های CBC (شمارش تعداد گلبول‌های سفید خون) و ادرار در این سگ‌ها هم ممکن است طبیعی یا غیرطبیعی باشد. تشخیص احتمالی بیماری آدیسون ممکن است بر اساس نتایج تست‌های اولیه مشخص شود. ولی انجام آزمایشات بیشتر هم برای تأیید این تشخیص کاملاً ضروری هستند. در بیشتر موارد، تست محرک ACTH در مرحله بعدی درمان قرار می‌گیرد که این نتایج با هم ابتلا به بیماری آدیسون را تأیید خواهند کرد.

علت‌های ابتلا به بیماری آدیسون

علت‌های ابتلا به بیماری آدیسون

علت اصلی بیماری آدیسون در مراحل اولیه هنوز هم شناخته‌شده نیست. خیلی‌ها بر این باورند که این بیماری به خاطر تخریب واکنش ایمنی بافت غدد فوق کلیوی است. بیماری آدیسون ثانویه بعد از آسیب به غده‌های فوق کلیوی اتفاق می‌افتد که علت آن فاکتور خارجی است. این فاکتور خارجی می‌تواند تروما، تومور و یا حتی استفاده از داروهایی باشد که برای درمان سایر بیماری‌ها استفاده می‌شود.

ممکن است بعضی از انواع توله‌سگ‌ها مستعد ابتلا به بیماری آدیسون باشند. این توله‌سگ‌ها شامل نژادهای سگ‌های بردر کولی، سگ گریت دین یا دانمارکی، سگ پرتغالی، سگ پودل، سگ تریر وست هایلند و سایر توله‌سگ‌ها می‌شوند.

درمان بیماری آدیسون

سگی که دچار درجه شدیدی از بیماری آدیسون شده است تا زمان بهبودی نیاز به بستری خواهد داشت؛ به این وضعیت شرایط بحرانی آدیسون گفته می‌شود. در این شرایط معمولاً سگ‌ها خیلی ضعیف هستند و دائم استفراغ می‌کنند یا اسهال می‌روند. عدم تعادل الکترولیت را باید با مصرف دقیق مایعات و داروها به تعادل خاصی رساند. خوشبختانه به‌محض اینکه سطح الکترولیت‌ها در بدن منظم شود و به تعادل خاصی برسد، می‌توان بیماری آدیسون را به‌راحتی درمان نمود.

درمان بیماری آدیسون

مرحله بعدی مواظبت از این سگ‌ها شامل تزریق کورتیکوئید معدنی به نام «دزوکسی کورتیکسترون پیوالات» (پرکورتن) می‌شود. در زمانی که سگ دچار استرس می‌شود، ممکن است استروئیدهای دهانی هم به او بدهند تا نیاز بدنش به کورتیزول تأمین شود. آزمایشات منظم برای اطمینان از تعادل سطح الکترولیت‌های بدن کاملاً ضروری است.

اگر سگی که مبتلا به بیماری آدیسون است کمی مریض به نظر برسد، دامپزشک باید او را خیلی سریع معاینه کند. مرحله‌ی بحرانی بیماری آدیسون می‌تواند در هر زمانی رخ دهد. هر چه سگ شما سریع‌تر درمان‌های خود را شروع کند، کار به مرحله بحرانی نمی‌رسد.

درمان بیماری آدیسون

چگونه از ابتلا به بیماری آدیسون در سگ‌ها جلوگیری کنیم؟

هیچ راهی برای جلوگیری از پیشرفت اولیه بیماری آدیسون وجود ندارد. ممکن است با مصرف منظم داروها بتوان از ابتلا به بیماری آدیسون ثانویه جلوگیری کرد. آزمایشات منظم می‌تواند به دامپزشک کمک کند تا فاکتورهای آدیسون ثانویه را در بدن سگ مشخص کند.

با کشف زود هنگام این فاکتورها می‌توان راحت‌تر بیماری آدیسون را مدیریت کرد. به توصیه‌های دامپزشک گوش کنید و به‌طور منظم سگتان را برای انجام آزمایشات ببرید. وضعیت غیرعادی خفیف به دامپزشک کمک می‌کند تا قبل از اینکه سگتان مریض شود، بتواند ابتلا به بیماری آدیسون را بفهمد. جلوگیری از مرحله بحرانی آدیسون، بهترین راه برای ایمن نگاه داشتن سگتان در برابر این بیماری است.

 

منبع: چطورپدیا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۴ فروردين ۹۸ ، ۱۵:۳۳
viator baran4

تنها راهی که می‌توان یک سگ را به بهترین دوست خود تبدیل کرد، این است که رفتار خوب و درستی با او داشته باشیم؛ اما رفتار درست با سگ‌ها، خواستار زمان، صبر و علاقه است. شما باید نیازهای اساسی سگ‌تان را تأمین کنید. مطمئن شوید که او غذا و آب کافی دارد. جای راحتی برای استراحت و خوابش تعبیه کنید. سپس قادر خواهید بود که روی آموزش‌های خانگی سگ‌تان تمرکز کنید و چند دستور ساده را به او آموزش دهید. سعی کنید بیشترین زمان ممکن را برای بازی با سگ‌تان اختصاص دهید. اگر با او مثل عضوی از خانواده‌ی خودتان برخورد کنید، خواهید دید که این حیوان به باوفاترین موجود دنیا تبدیل می‌شود.

بخش اول‌‌‌‌: تهیه‌ی نیازهای اولیه و اساسی سگ‌ها‌‌‌‌

۱- همیشه آب و غذای تازه را برایش فراهم کنید. به هیچ وجه نمی‌توان این دسته از نیازهای اساسی سگ‌ها را نادیده گرفت، حتی برای یک روز؛ اما مقدار آب و غذای لازم برای هر سگ، بستگی به سن او دارد. به طور مثال، سگ‌های کوچک نیاز به ۳ تا ۴ وعده‌ی غذایی در روز دارند؛ اما سگ‌های بالغ فقط به دو وعده‌ی غذایی نیاز دارند. آب تازه و تمیز یکی از موادی است که باید همیشه و در همه‌جا در دسترس سگ‌تان باشد، چراکه سگ‌ها در فاصله‌ی زمانی بسیار کمی تشنه می‌شوند.

  • برای تغذیه‌ی سگ‌تان از غذای متناسب با اندازه، سن و نژادش استفاده کنید. نژادهای مختلف سگ‌ها ذائقه‌ی غذایی مختلفی هم دارند. البته، اغلب پکیج‌های غذایی سگ‌ها، اطلاعاتی را درباره‌ی نوع غذا و مقدار خوراکی برای هر سن و اندازه‌ای را درج کرده است.
  • مطمئن شوید که پکیج خریداری شده، از کیفیت لازم برخوردار است. سگ‌ها سیستم گوارش حساسی دارند، به همین دلیل، اگر خوراکی مورد نظر شما بی‌کیفیت باشد، در این صورت سگ شما به‌سرعت مریض خواهد شد. اصلاً از غذای انسانی به او ندهید، مخصوصاً تنقلاتی که شامل نمک و شکر می‌شوند. برای اطمینان از این مسئله، می‌توانید به اطلاعات روی پکیج غذای حیوان دقت کنید. اگر در توان‌تان بود، می‌توانید به جای آرد غلات یا چنین خوراکی‌هایی، از گوشت برای تغذیه‌ی سگ‌تان استفاده کنید. در این صورت پروتئین‌های مورد نیاز حیوان به خوبی تأمین خواهند شد.
  • درباره‌ی میزان وعده‌های غذایی سگ‌تان، با دامپزشک مشورت کنید و نظر قطعی او را بخواهید.

۲- مطمئن شوید که سگ‌تان از جای راحتی برای خوابیدن برخوردار است. شاید این حیوانات شباهت بسیار زیادی به گرگ‌ها داشته باشند، اما سگ‌ها اهلی هستند. حیوانات اهلی و خانگی، مثل ما انسان‌ها از وسایل خانگی لذت می‌برند. سگ شما نیاز به یک جای خشک، نرم و گرم برای خوابیدن دارد. حالا ممکن است که سگ‌تان بیرون یا درون خانه بخوابد؛ در هر صورت او را از شر وضعیت‌های آب و هوایی سخت حفظ کنید.

  • اگر سگ شما اوقات بسیار زیادی را بیرون از خانه می‌گذراند، پس حتماً یک لانه برای او بسازید. ممکن است باران یا برف سنگینی ببارد یا هوا به‌شدت گرم یا سرد شود. حیوان شما در این اوقاتِ خاص، نیاز به یک سرپناه دارد. ‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌
  • بسیاری از سگ‌ها دوست ترجیح می‌دهند که در یک لانه‌ی اختصاصی که شامل یک جای خواب نرم و راحت و مقدار زیادی اسباب‌بازی می‌شود بخوابند. برخی دیگر نیز ترجیح می‌دهند در تخت خواب مخصوص حیوانات، یا در نقطه‌ای خاص از خانه به خواب فروروند.

۳- به سگ‌تان اجازه‌ی تمرین و تحرک بدنی بدهید. سگ‌ها نیز مانند انسان‌ها، نیاز دارند تا برای سالم و روی فرم ماندن، تحرک داشته باشند. برخی از نژادها نیاز دارند تا هر روز ساعت‌ها به تحرک بدنی بپردازند، در حالی که یک نژاد دیگر، فقط کافی است تا یک یا دو بار در روز بیرون برود. درک نیازهای اساسی سگ و تأمین آن‌ها به‌شدت مهم است. اگر سگ شما به‌شدت پرانرژی است، پس به او اجازه‌ی تمرین و تحرک بدنی بدهید.

  • حیوان خود را حداقل دو بار در روز به مدت بیست دقیقه به بیرون از خانه بروید. این کار مخصوصاً برای سگ‌هایی که بیشترِ ساعات روز را بدون صاحبشان در خانه می‌گذرانند مهم و اساسی است.
  • وقتی سگ‌تان را برای قدم زدن به بیرون از خانه بردید، حواستان را به تابلوهای راهنما باشد. ممکن است منطقه‌ی مورد نظر شما برای سگ‌ها مناسب نباشد. این جور مناطق به خاطر عبور و مرور ماشین و دیگر وسایل نقلیه، به‌شدت برای سگ‌ها و دیگر حیوانات خطرناک هستند.
  • سگ‌ها عاشق رفتن به مکان‌های آزاد هستند تا بتوانند به‌راحتی به هر طرف بدوند و بازی کنند؛ اما نکته‌ی مهم این است که واکسن‌های سگ‌تان را زده باشید و او را از گزندِ هر نوع بیماری حفظ کرده باشید. چراکه برخی از ویروس‌ها در بدن حیوانات تا زمانی که در محیط مناسب قرار نگیرند، غیرفعال می‌مانند. اگر این ویروس در حین حضور سگ‌تان در پارک مخصوص سگ‌ها فعال شود، نه‌تنها سلامتِ حیوان خودتان، بلکه سلامتِ سگ‌های دیگر نیز به خطر می‌افتد.

۴- سگ‌تان را به طور منظم به نزد دامپزشک ببرید. شما می‌بایستی حیوان‌تان را حداقل سالی یک بار به نزد دامپزشک ببرید تا تمام عناصر و قسمت‌های بدنش چک شود یا به قول معروف یک چکاب کلی از او به عمل بیاید. اگر سگ‌تان نشانه‌هایی از بیماری را بروز می‌دهد، با دامپزشک خود تماس بگیرید و او را برای تشخیص و معاینه به مطب دکتر ببرید.

  • اگر سگ شما عقیم نشده است، پس حتماً از انجام این عمل اطمینان حاصل کنید. این مسئله توسط سازمان حمایت از حیوانات به‌شدت توصیه شده چراکه به کاهش جمعیت سگ‌های ولگرد کمک می‌کند.
  • واکسنِ هاری نیز از آن دسته موارد پزشکی اجباری به شمار می‌رود؛ پس اصلاً از آن غافل نشوید.

۵- از سگ‌تان به خوبی مراقبت کنید. یکی از بزرگ‌ترین مسئولیت‌های شما به عنوان صاحب یک سگ، این است که از او در برابر هر خطری مراقبت کنید، درست مثل زمانی که از کودک خود مراقبت می‌کنید. این بدین معنی است که سگ‌تان را در مکان‌های عبور و مرور وسایل نقلیه آزاد نگذارید، حیاط خانه‌ی خود را برای جلوگیری از فرار کردن او نرده‌کشی کنید و اجازه ندهید تا با حیواناتِ بزرگ‌تر از خودش درگیر شود.

برای مثال، فرض کنیم که شما سگ‌تان را از گزند حیوانات بزرگ‌تر حفظ کردید. خطر دیگری که ممکن است توسط سگ‌های دیگر حیوان شما را تهدید کند، انتقال بیماری‌های واگیردار است. از جمله‌ی این بیماری‌ها می‌توان به هاری و عفونت باکتریایی اشاره کرد. بهتر است که در صورت ارتباط سگ‌تان با حیوانات دیگر، او را برای یک چکاب کلی به نزد دامپزشک ببرید.

  • حیاط و محیط خانه‌تان را از تمام موارد خطرناک خالی کنید. این موارد خطرناک شامل وسایلی می‌شوند که ممکن است توسط سگ‌ها خورده شوند، مثل سیم‌های برقی. این اتفاق یعنی خورده شدن اجسام تیز یا برق‌دار به وسیله‌ی سگ‌ها به‌وفور اتفاق افتاده است؛ بنابراین، کار منطقی‌تر این است که اگر خودتان شخصاً حضور نداشتید تا حرکات سگ‌تان را زیر نظر داشته باشید، او را به لانه‌ی مخصوصش هدایت کنید. در حین آموزش خانگی به او یاد بدهید که فقط و فقط اسباب‌بازی‌هایش را بجود، نه چیز دیگری را.

بخش دوم: تربیت حیوان خانگی

۱- سگ‌تان را به صورت خانگی تربیت کنید. استفاده از این روش برای هر دوی شما – هم شما و هم سگ‌تان – بهتر خواهد بود. کار منطقی این است که آموزش‌های لازم را از زمان کودکی سگ شروع کنید. همه‌ی سگ‌ها در آغاز کار اشتباهاتی را انجام می‌دهند یا خانه را به هم می‌ریزند، اما صبر کلید حل این ماجرا است. کار تربیت را آن‌قدر تکرار کنید تا نهایتاً متوجه شود که برای دستشویی کردن باید کجا برود. اگر برای این کار نیاز است تا به بیرون از خانه بروید، پس هر بار از یک مکان خاص و یکسان استفاده کنید و این مسئله را برای او تبدیل به یک عادت کنید.

۲- به سگ‌تان یاد بدهید که آرام بازی کند. اگر سگ‌تان دوست دارد که در حین بازی مدام گاز بگیرد یا پارس کند، باید جلویش را بگیرید. بهترین کار برای سرکوب این رفتار یا هر کار زشتی، این است که او را نادیده بگیرید _ چراکه پارس کردن و گاز گرفتن سگ‌ها، اغلب دلیلی جز جلب توجه ندارد. وقتی توجهتان را با بازی‌های آرام جلب کرد، متوجه می‌شود که رفتار آرام و اخلاق خوش بهترین راه برای راضی نگه‌داشتن صاحبش است. اگر سگ‌تان همچنان بر روی پارس کردن و گاز گرفتن اصرار دارد، پس از او دور شوید. کارهای خوبش را با خوراکی و تحسین پاسخ دهید.

۳- دستورات اساسی را به سگ‌تان آموزش دهید. نحوه‌ی نشستن، ایستادن و آمدن، دستوراتی است که هر سگی باید بیاموزد. یادگیری این دستورات دو فایده‌ی کلی دارد، اولاً اینکه در این صورت، در اوقات بیرون رفتن مشکلات کمتری برای شما پیش خواهد آمد، دوم اینکه سگ شما به حیوان مطیع‌تری تبدیل خواهد شد. بیرون رفتن با سگی که این دستورات را می‌داند، کار لذت‌بخش‌تری است. هر سگی می‌تواند این دستورات اساسی را بیاموزد. یادتان باشد که در بحث آموزش، باید از صبر و تقویت مثبت استفاده کنید. این هم از دستوراتی که هر سگی باید بلد باشد:

  • نحوه‌ی نشستن
  • نحوه‌ی ایستادن
  • نحوه‌ی آمدن‌‌

۴- به سگ‌تان حقه‌های بامزه را نیز آموزش دهید. سگ‌ها در یادگیری چنین حقه‌هایی بی‌نظیر عمل می‌کنند. همچنین، این کار سبب می‌شود تا ارتباط محشری بین شما و سگ‌تان برقرار شود. ممکن است هر سگی قابلیت پشتک زدن یا سواری کردن را نداشته باشد، اما به هر حال معجزه‌ی پاداش و خوراکی را فراموش نکنید. این هم از چند حقه‌ی بامزه که همه‌ی سگ‌ها می‌توانند فرابگیرند:

  • غلت زدن
  • خواهش کردن
  • دست دادن
  • ادای مردن را درآوردن
  • عشوه آمدن‌

بخش سوم: برقراری رابطه‌ای دوستانه و مفید

۱- با سگ‌تان مهربان باشید. اگر رفتار خشنی با سگ‌تان داشته باشید، حیوان از شما خواهد ترسید. نگاه سگ‌ها به صاحبشان، مثل نگاه یک فرزندِ خردسال به پدر یا مادرش است. پس رفتار خوبی با سگ‌تان داشته باشید، مثلاً سرش داد نکشید و با صدای آرامی با او حرف بزنید، گاهی او را ناز و نوازش کنید و به او ابراز علاقه کنید. وقتی رفتار خوبی با حیوان‌تان داشته باشید، خواهید دید که در واکنش به این رفتار چه عشقی را نثارتان خواهید کرد.

  • تحقیقات نشان داده است سگ‌ها نوازش شدن را بیشتر از جایزه و خوراکی دوست دارند. پس هر روز زمان خاصی را به این کار اختصاص دهید و به او نشان دهید که چقدر دوستش دارید.

۲- سگ‌تان را تنبیه نکنید. داد کشیدن یا کتک زدنِ سگ به هیچ وجه ایده‌ی خوبی محسوب نمی‌شود. تنبیه یک سگ کار بسیار ظالمانه‌ای است. اگر رفتار خشنی با سگ‌تان داشته باشید، آن‌ها را گیج خواهید کرد؛ آن‌ها نمی‌دانند که چه انتظاری از آن‌ها دارید و از این موضوع خواهند ترسید؛ بنابراین یا کار اشتباه را تکرار می‌کنند یا از دستتان فرار می‌کنند. هیچ وقت سگ‌تان را به خاطر انجام یک کار اشتباه تنبیه نکنید. به جای آن، سعی کنید به خاطر کارهای خوبش را به او پاداش بدهید، این‌گونه است که رابطه‌ای سرشار از اعتماد بین شما و او ساخته می‌شود.

  • تقویت مثبت بهترین روش برای برخورد و پرورش دادن یک سگ است. رفتارهای خوبش را با پاداش جبران کنید. تنها فایده‌ای که تنبیه کردن دارد، ایجاد ترس در رابطه‌تان است.

۳- سگ‌تان را به مکان‌های تفریحی ببرید. سگ‌ها می‌توانند هم‌نشین بسیار خوبی برای تفریح کردن باشند؛ در مکان‌های تفریحی‌ای همچون پارک‌ها یا ساحل‌ها یا حتی اطراف محله. سگ شما نیز درست به اندازه‌ی خودتان به تفریح نیاز و علاقه دارد. تفریح کردن همراه یکدیگر می‌تواند رابطه‌ی نزدیکی را ایجاد کند.

  • اگر سگ شما تنها هم‌نشینتان در ماشین است، پس شیشه‌ی پنجره را پایین بکشید و اجازه دهید تا از هوای تازه لذت ببرد. حواستان به میزان پایین کشیدن شیشه‌ی پنجره باشد، مبادا حیوانتان از آن فاصله به بیرون پرت شود.
  • اگر همراه با سگ‌تان به مکان‌های تفریحی می‌روید، پس حتماً حواستان را برای قوانین مخصوص حیوانات جمع کنید تا مبادا سگ‌تان را به منطقه‌ی ممنوعه‌ای ببرید.

۴- سگ‌تان را اجتماعی بار بیاورید. وقتی سگ خود را به میان مردم و دیگر سگ‌ها می‌برید، خودبه‌خود می‌آموزد تا موجودی اجتماعی باشد و رفتاری دوستانه را از خودش بروز دهد.

 

منبع: چطورپدیا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۲ فروردين ۹۸ ، ۱۵:۳۱
viator baran4