علایم و درمان بیماری کوشینگ در سگ‌ها

«کوشینگ» بیماری است که مربوط به غدد درون‌ریز بدن می‌شود که در سگ‌ها تا حدودی شایع است و متأسفانه تشخیص آن هم خیلی سخت است. اکثر اوقات بیماری کوشینگ با بررسی علائم و آزمایش خون سگ شناخته می‌شود. نکته مهمی که باید بدانید این است که تمام رفتارها و حالت‌های غیرعادی که در سگتان می‌بینید را با دامپزشک در میان بگذارید.

بیماری کوشینگ چیست؟

بیماری کوشینگ که در اصطلاح «افزایش ترشح هورمون‌های قشر غده فوق کلیوی» هم نامیده می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که بدن کورتیزول زیادی را تولید کند. کورتیزول، هورمونی است که توسط غدد فوق کلیوی تولید و ذخیره می‌شود. این غدد در واقع دو غده کوچک هستند که بالای کلیه قرار دارند. کورتیزول در زمانی که فرد استرس دارد، به بدن کمک زیادی می‌کند و وزن مناسب بدن، وضعیت پوست و ساختار بافت‌های بدن را هم تنظیم می‌کند. کاهش یا افزایش تولید این ماده‌ها بخصوص هورمون کورتیزول ممکن است باعث به خطر انداختن جان حیوانات هم شود.

علائم بیماری کوشینگ در سگ‌ها

بیماری کوشینگ معمولاً به آرامی پیشرفت می‌کند. علائم آن می‌تواند مانند سایر بیماری‌ها باشد و بیشتر اوقات با علائم افزایش سن حیوان اشتباه گرفته می‌شوند. اگر شما هم نشانه‌های بیماری کوشینگ را در سگتان می‌بینید، به نزد دامپزشک مراجعه کنید تا با تشخیص درست بتواند برای او نسخه بنویسد و مراحل درمان را سریع‌تر آغاز کند. در ادامه به علائم شایع بیماری کوشینگ در سگ‌ها اشاره می‌کنیم:

نشانه‌ها و علائم بیماری کوشینگ

• افزایش تشنگی و ادرار
• افزایش اشتها
• ریزش مو یا کاهش حجم موهای بدن سگ
• پوست نازک، رنگ ‌پریده، زبر یا بیمار
• بزرگ شدن یا تورم شکم
• افزایش وزن
• ضعف و بی‌حالی
• پوست بیمار و عفونت ادراری
• تند نفس کشیدن

بیماری کوشینگ معمولاً در سگ‌های ۶ ساله یا بزرگ‌تر دیده می‌شود. توله‌سگ‌هایی که ممکن است به این بیماری مبتلا بشوند از نژادهای سگ پاکوتاه، سگ بویی شکاری، سگ پشمالو، سگ راهنما، سگ بوکسر، سگ مخصوص شکار و مجروحین، سگ شپرد استرالیایی، سگ کاکر اسپانیل و سگ مالتیز هستند.

علت ابتلا به بیماری کوشینگ

شایع‌ترین علت بیماری کوشینگ در سگ‌ها، رشد خوش‌خیم غده هیپوفیز است. تومورهای بدخیم هیپوفیز ممکن است به‌ندرت باعث بیماری شوند. رشد خوش‌خیم این غده تقریباً در ۸۰ الی ۸۵ درصد از سگ‌ها رخ می‌دهد. تومورها در غده فوق کلیوی هم ممکن است وجود داشته باشند و رشد آن‌ها هم ممکن است در ۵۰ درصد از سگ‌ها خوش‌خیم و در ۵۰ درصد دیگر هم بدخیم باشد.

بیماری کوشینگ ممکن است به عنوان اثر جانبی استفاده بیش از حد از داروهای کورتیکواستروئید هم باشد که معمولاً برای درمان آلرژی، اختلالت ایمنی، سرطان و التهاب تجویز می‌شوند.

تشخیص بیماری کوشینگ

تشخیص بیماری کوشینگ می‌تواند خیلی سخت باشد؛ مخصوصاً اگر بیمار در مراحل اولیه ابتلا به این بیماری قرار داشته باشد. برای تشخیص کوشینگ نمی‌توان تنها به یک آزمایش اکتفا کرد. انجام دقیق آزمایش‌ها اهمیت زیادی دارد زیرا با کمک آن‌ها می‌توان بهترین گزینه را برای درمان سگ انتخاب کرد و با پیش‌بینی روند این بیماری می‌توان سگ را خیلی زود درمان کرد.

اولین مرحله تشخیص بیماری کوشینگ این است که دامپزشک باید اطلاعات دقیقی از سابقه پزشکی سگ به دست بیاورد، از سر تا دم سگ را با دقت معاینه نماید و فرآیندهای مختلف آزمایشگاهی مثل شمارش سلول‌های خونی، نمایش شیمیایی ترکیبات خون و تجزیه شیمیایی ادرار را هم باید به ترتیب انجام دهد. اگر نتایج این آزمایشات به گونه‌ای باشد که سگ مشکوک به ابتلا به بیماری کوشینگ باشد، دامپزشک آزمایش خونی به نام تست محرک ACTH یا LDDS (تست فرونشانی دگزامتازون) را از سگ می‌گیرد. این دو تست، آزمایشات هورمونی هستند که واکنش غده فوق کلیوی را با دقت ارزیابی می‌کنند. با تزریق ACTH یا دگزامتازون، غده فوق کلیوی بیش‌فعال واکنش متفاوتی را نسبت به تزریق این ماده نسبت به غده فوق کلیوی نرمال نشان می‌دهد. ممکن است دامپزشک انجام تست کراتینین ادرار را هم ضروری بداند.

در واقع دامپزشک‌ها در طی بازه زمانی خاصی چندین تست خون و ادرار را از سگ‌ها می‌گیرند و بعد نتایج آن را با وضعیت طبیعی بدن سگ مقایسه می‌کنند. در آخر، آزمایش فراصوت شکمی هم ممکن است برای سگ انجام شود که در واقع بخش مهمی از فرآیند تشخیص بیماری کوشینگ محسوب می‌شود. امواج فراصوت به دامپزشک کمک می‌کند تا بتواند غدد فوق کلیوی را ببیند و حتی سایز و وجود تومور را هم بتواند تشخیص بدهد. اگر توموری وجود داشته باشد، از پرتونگاری برای بررسی پخش تومور در بدن استفاده می‌شود.

درمان بیماری کوشینگ

برای درمان بیماری کوشینگ می‌توان از دارو استفاده کرد و یا سگ را جراحی کرد. ممکن است جراحی تنها در مواردی در نظر گرفته بشود که تومور غده فوق کلیوی در بدن سگتان پیدا شود. شایع‌ترین راه درمان این بیماری تجویز دارو است که برای درمان اکثر سگ‌ها استفاده می‌شود. دو نمونه از دارویی که برای درمان این بیماری بیشتر استفاده می‌شود شامل میتوتان و تریلوستان است. این داروها باعث توقف تولید کورتیزول می‌شوند و علائم این بیماری را هم کنترل می‌کنند. اکثر سگ‌ها با این داروها به خوبی درمان می‌شوند و معمولاً داروها اثرات جانبی خیلی کمی را به دنبال دارند. با این حال، سگ شما باید با دقت چکاب و معاینه شود و از او نمونه خون هم گرفته می‌شود.

پیش‌بینی زودهنگام بیماری کوشینگ

اگرچه این بیماری راه درمان خاصی ندارد ولی استفاده از دارو و مدیریت زودهنگام آن می‌تواند به سگ شما کمک کند تا چند سال بتواند به‌راحتی زندگی کند. به‌محض اینکه بیماری کوشینگ در سگ شما تشخیص داده شود تا آخر عمر نیاز به درمان دارد و لازم است تا حتماً دامپزشک، آزمایشات سگتان را زودبه‌زود تکرار کند تا واکنش بدن سگتان را نسبت به درمان به خوبی بررسی کند. دامپزشک به شما کمک خواهد کرد تا آزمایشات سگتان را به‌راحتی تکرار کنید تا هم خودتان و هم سگتان برای انجام مراحل درمانی به خوبی آماده شوید.

 

منبع: چطورپدیا

بیماری آدیسون در سگ‌ها

بیماری آدیسون که در اصطلاح «ترشح زیاد هورمون‌های فوق کلیوی» هم نامیده می‌شود، یک نوع بیماری هورمونی است که با بر هم زدن سطح الکترولیت‌ها در بدن می‌تواند سگ را بسیار بیمار کند. بهتر است در مورد بیماری آدیسون در سگ‌ها اطلاعات بیشتری به دست بیاورید تا در صورت ابتلای سگ‌تان به این بیماری، بتوانید هرچه زودتر به فکر درمان او بیفتید.

بیماری آدیسون چیست؟

بیماری آدیسون با اصطلاح پزشکی «ترشح زیاد هورمون‌های فوق کلیوی» هم شناخته می‌شود که در واقع به معنای سطح پایین هورمون فوق کلیوی در بدن است. بیماری آدیسون زمانی اتفاق می‌افتد که غده‌های فوق کلیوی به مقدار کافی هورمون تولید نمی‌کنند تا سطح الکترولیت در بدن بتواند به تعادل برسد.

غدد فوق کلیوی، غده‌های کوچکی هستند که در نزدیکی کلیه قرار دارند. وقتی سگی در معرض موقعیت استرس‌زا قرار می‌گیرد، غدد فوق کلیوی نرمال هم کورتیزول اضافی را تولید خواهند کرد تا به بدن کمک کنند که با استرس مقابله کند. وقتی کورتیزول کافی وجود نداشته باشد، بدن هم نمی‌تواند استرس را به‌خوبی کنترل کند. در نتیجه آب و الکترولیت‌های بدن در وضعیت نامتعادلی قرار می‌گیرند که می‌تواند منجر به بیماری خطرناکی شود.

ابتلا به بیماری آدیسون در سگ‌ها نسبتاً نادر است. این بیماری نسبت به بیماری کوشینگ که باعث تولید بیش از حد کورتیزول در بدن می‌شود، شیوع کمتری در سگ‌ها دارد.

علائم بیماری آدیسون در سگ‌ها

سگ‌هایی که به بیماری آدیسون مبتلا می‌شوند، ممکن است در ابتدا هیچ نشانه‌ای را از خود نشان ندهند. کم‌کم علائم خاصی در سگ‌ها دیده می‌شود و شدت این نشانه‌ها هم می‌تواند خفیف تا شدید باشد. البته این را هم بدانید که علائم بیماری آدیسون ممکن است مبهم باشد و تا حدی شبیه علائم سایر بیماری‌ها است. علائم این بیماری عبارت‌اند از:

• بی‌حالی
• استفراغ
• اسهال
• ضعف

اگر شما هم متوجه این علائم و یا علائم دیگری از این بیماری شده‌اید و سگ‌تان بیشتر از ۱ الی ۲ روز این علائم را دارد، حتماً باید به نزد دامپزشک مراجعه کنید.

تشخیص بیماری آدیسون

هنگام معاینه سگ‌تان ممکن است دامپزشک متوجه کم شدن آب بدن، ضربان ضعیف و شاید ضربان قلب آهسته و نامنظم شود. تست­های آزمایشگاهی برای تشخیص علت واقعی بروز علائم این بیماری در سگتان کاملاً ضروری هستند. دامپزشک با انجام تست­های روتین آزمایشگاهی کار خود را شروع می‌کند؛ مثل تست تحلیل شیمیایی ترکیبات خون و میزان الکترولیت‌های موجود در آن و شمارش کامل سلول‌های خونی. تجزیه شیمیایی ادرار هم ممکن است برای سگتان تجویز شود. سگ‌هایی که بیماری آدیسون دارند، معمولاً آزمایش خون آن‌ها سطح بالایی از پتاسیم و سطح پایینی از سدیم را نشان می‌دهد که نشانه عدم تعادل الکترولیت در بدن آن‌هاست. غده‌های کلیه هم ممکن است تحت تأثیر این شرایط قرار بگیرند. نتایج آزمایش‌های CBC (شمارش تعداد گلبول‌های سفید خون) و ادرار در این سگ‌ها هم ممکن است طبیعی یا غیرطبیعی باشد. تشخیص احتمالی بیماری آدیسون ممکن است بر اساس نتایج تست‌های اولیه مشخص شود. ولی انجام آزمایشات بیشتر هم برای تأیید این تشخیص کاملاً ضروری هستند. در بیشتر موارد، تست محرک ACTH در مرحله بعدی درمان قرار می‌گیرد که این نتایج با هم ابتلا به بیماری آدیسون را تأیید خواهند کرد.

علت‌های ابتلا به بیماری آدیسون

علت اصلی بیماری آدیسون در مراحل اولیه هنوز هم شناخته‌شده نیست. خیلی‌ها بر این باورند که این بیماری به خاطر تخریب واکنش ایمنی بافت غدد فوق کلیوی است. بیماری آدیسون ثانویه بعد از آسیب به غده‌های فوق کلیوی اتفاق می‌افتد که علت آن فاکتور خارجی است. این فاکتور خارجی می‌تواند تروما، تومور و یا حتی استفاده از داروهایی باشد که برای درمان سایر بیماری‌ها استفاده می‌شود.

ممکن است بعضی از انواع توله‌سگ‌ها مستعد ابتلا به بیماری آدیسون باشند. این توله‌سگ‌ها شامل نژادهای سگ‌های بردر کولی، سگ گریت دین یا دانمارکی، سگ پرتغالی، سگ پودل، سگ تریر وست هایلند و سایر توله‌سگ‌ها می‌شوند.

درمان بیماری آدیسون

سگی که دچار درجه شدیدی از بیماری آدیسون شده است تا زمان بهبودی نیاز به بستری خواهد داشت؛ به این وضعیت شرایط بحرانی آدیسون گفته می‌شود. در این شرایط معمولاً سگ‌ها خیلی ضعیف هستند و دائم استفراغ می‌کنند یا اسهال می‌روند. عدم تعادل الکترولیت را باید با مصرف دقیق مایعات و داروها به تعادل خاصی رساند. خوشبختانه به‌محض اینکه سطح الکترولیت‌ها در بدن منظم شود و به تعادل خاصی برسد، می‌توان بیماری آدیسون را به‌راحتی درمان نمود.

مرحله بعدی مواظبت از این سگ‌ها شامل تزریق کورتیکوئید معدنی به نام «دزوکسی کورتیکسترون پیوالات» (پرکورتن) می‌شود. در زمانی که سگ دچار استرس می‌شود، ممکن است استروئیدهای دهانی هم به او بدهند تا نیاز بدنش به کورتیزول تأمین شود. آزمایشات منظم برای اطمینان از تعادل سطح الکترولیت‌های بدن کاملاً ضروری است.

اگر سگی که مبتلا به بیماری آدیسون است کمی مریض به نظر برسد، دامپزشک باید او را خیلی سریع معاینه کند. مرحله‌ی بحرانی بیماری آدیسون می‌تواند در هر زمانی رخ دهد. هر چه سگ شما سریع‌تر درمان‌های خود را شروع کند، کار به مرحله بحرانی نمی‌رسد.

چگونه از ابتلا به بیماری آدیسون در سگ‌ها جلوگیری کنیم؟

هیچ راهی برای جلوگیری از پیشرفت اولیه بیماری آدیسون وجود ندارد. ممکن است با مصرف منظم داروها بتوان از ابتلا به بیماری آدیسون ثانویه جلوگیری کرد. آزمایشات منظم می‌تواند به دامپزشک کمک کند تا فاکتورهای آدیسون ثانویه را در بدن سگ مشخص کند.

با کشف زود هنگام این فاکتورها می‌توان راحت‌تر بیماری آدیسون را مدیریت کرد. به توصیه‌های دامپزشک گوش کنید و به‌طور منظم سگتان را برای انجام آزمایشات ببرید. وضعیت غیرعادی خفیف به دامپزشک کمک می‌کند تا قبل از اینکه سگتان مریض شود، بتواند ابتلا به بیماری آدیسون را بفهمد. جلوگیری از مرحله بحرانی آدیسون، بهترین راه برای ایمن نگاه داشتن سگتان در برابر این بیماری است.

 

منبع: چطورپدیا

جوش و آکنه در بین سگ‌ها

جوش‌های چرکی در سگ ها

همان‌طور که می‌دانیم، انسان‌ها نیز در نوجوانی دچار این عارضه‌ی کوتاه‌مدت و بی‌خطر می‌شوند. جوش‌های چرکی در سگ هازمانی بروز پیدا می‌کنند که لایه‌های پوست مودار تحریک شوند. سگ‌هایی با لایه‌های پوستی نازک همچون باکسر، بولداگ و روتوایلرها، جزو نژادهایی هستند که اغلب با این عارضه دست و پنجه نرم می‌کنند. همچنین ممکن است که سگ در صورت مبتلا به این بیماری، دچار درد و یا خارش در سطوح مختلف بدنش شود.

جوش‌های چرکی غالباً در سن بلوغ رخ می‌دهند؛ که شامل ۵ ماهگی تا ۸ ماهگی می‌شود. عموماً پس از یک‌ساله شدن سگ، خطر ابتلا به این عارضه نیز به کلی از بین می‌رود.

سگ‌ها و گربه‌ها حیواناتی هستند که گرایش شدیدی به ابتلا به این بیماری دارند.

نشانه‌ها و انواع مختلف بیماری آکنه در سگ های خانگی

• لکه‌های قرمزرنگی بر روی پوست ظاهر می‌شوند
• جوش‌های سرسیاه ظاهر می‌شوند
• عفونت پوستی (در برخی شرایط نادر) پیش می‌آید.
• ممکن است سگ شما اقدام به مالیدن صورتش به فرش یا باقی وسایل خانگی بکند
• حیوانتان بیش از حد عرق می‌کند
• زخم‌هایی که به واسطه‌ی باکتری به وجود آمده‌اند چرک می‌کنند
• وقتی زخم‌های مذکور را لمس می‌کنید، حیوان احساس درد می‌کند
• این زخم‌ها حتی پس از بهبود یافتن، اثری بر روی پوست باقی می‌گذارند

دلایل ابتلا به این عارضه

• ممکن است این بیماری به صورت ژنتیکی منتقل شود
• ممکن است به دلیل ترشح برخی هورمون‌های خاص در بدن حیوان به وجود بیاید
• ممکن است از طریق یک زخم یا جراحت به بدن حیوان منتقل شود

راه‌های تشخیص جوش زدن سگ ها

وقتی به دامپزشک مراجعه کنید، خواهید دید که دکتر مورد نظر شما، سؤالاتی درباره‌ی سن و نژاد سگتان از شما می‌پرسد. چراکه بسیاری از بیماری‌ها فقط به جوش و آکنه شباهت دارند، اما ممکن است وخیم‌تر باشند. برخی از این بیماری‌ها:

دمودکس، یک نوع بیماری پوستی که به کچلی شباهت دارد. دامپزشک شما نیاز دارد که برای کشف نوع بیماری، پوست سگ را زیر میکروسکوپ و به طور کاملاً دقیق بررسی کرده و عناصر لازم را دریابد.

عفونت قارچی، این نوع از قارچ، شباهت بسیار زیادی به آکنه دارد و موی بدن سگ به همان شکل می‌ریزد؛ اما در حدود ۱۰ تا ۱۴ روز برای تشخیص قاطع این نوع قارچ لازم است.

اختناق سگ، این بیماری همانند آکنه در سگ‌ها بروز می‌کند؛ اما تفاوت اصلی­شان این است که حیوان در صورت ابتلا به این بیماری، افسرده شده و از غذا خوردن امتناع می‌کند.

بیماری آکنه و جوش فقط زمانی خطرناک می‌شود که با زخم‌های چرکی همراه باشد. در غیر این صورت، هیچ خطری حیوان شما را تهدید نمی‌کند.

راه‌های درمان انواع آکنه و جوش در سگ ها

اصولاً، راه درمان جوش و آکنه در بین تمام موجودات جهان یکسان است. متعارف‌ترین راه درمان جوش و آکنه، نوعی داروی شیمیایی به‌ اسم بنزوئیل پروکساید است که منحصراً برای همین مورد مصرف می‌شود اما یادتان باشد که فقط و فقط از داروهایی استفاده کنید که دامپزشکتان شخصاً تجویز کرده است؛ چراکه پوست چانه و لب سگ‌ها به ‌شدت نازک و حساس است و به ‌همین ‌جهت، اگر از داروهای مخصوص انسان استفاده کنید، ممکن است نتایج ناخوشایندی در پی داشته باشد.

برخی از روش‌های درمان متداول

• حیوان را دو مرتبه در روز با استفاده از شامپوی حاوی بنزوئیل استروئید بشویید
• ژل بنزوئیل استروئید را در محل آکنه و جوش بمالید
• از آنتی‌بیوتیک برای کاهش خطر عفونت استفاده کنید
• استرویئدها اصولاً برای کاهش التهاب و بادکردگی استفاده می‌شوند؛ حتماً در هنگام استفاده از محصولات استروئید، از دستکش استفاده کنید
• قرص (و در مواردی خاص، آنتی‌بیوتیک) نیز جزو مواردی است که در روند درمان آکنه و جوش مورد استفاده قرار می‌گیرد. این قرص‌ها عموماً روزی دو بار و با فاصله‌ای خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند.

مراقبت و پیشگیری

برای پیشگیری از ابتلا به چنین بیماری‌هایی، سعی کنید حیوان خانگی‌تان را از مکان‌های مضر و خطرناک دور نگه دارید. همچنین، فعالیت‌های او را در حین ابتلا به بیماری زیر نظر داشته باشید. یادتان باشد که این بیماری در یک دوره‌ی زمانی خاص روی می‌دهد و قرار نیست تا ابد طول بکشد یا منجر به اتفاقات ناگوار شود. تنها کاری که باید بکنید این است که شرایط را در خانه مدیریت کنید، یعنی در صورت نیاز حیوانتان را خوب بشویید و از داروهای ذکر شده استفاده کنید.

منبع: چطورپدیا